Mutlu olmak çok mu zor..

İnsanlardan kaçmak ve içine kapanmak.

Bugünlerde en sık duyduğum konulardan birisi bu.

Neden bunu yapıyoruz?

Neden kendimizi böyle depresif durumlara sokacak ortamı hazırlıyoruz?

Bir işin varsa, iyi kötü kendini ayakta tutabilecek bir gelirin varsa, annen, baban, kardeşlerin sağlıklı ve sıhhatteyse, çevrende seviliyor ve seviyorsan ve hepsinden öte sağlıklı bir bünyeye sahipsen, çok şanslı biri olduğunu düşünmüyor musun?

Böyle bir yaşam zaten sana güzel sunulmuş bir armağan değil mi? Düşünsene, on binlerce, yüz binlerce insan yeryüzünde mutsuz, yetim, aldatan ve aldatılan insanlar, sağlığı bozulmuş, çeşitli hastalıklarla boğuşanlar, işsiz, evsiz, arkadaşsız insanlar topluluğu.

Sen de bunlar varsa sen zaten mutlu olabilmenin en önemli gereklerine sahipsin. Bunlar üstüne gelecek olanların hepsi moda deyimle bonus, yani hediye.

Eğer hediyenin küçüğü büyüğü olmaz diyorsan, senin için bir pırlanta yüzük ile bir gül aynı şeyi ifade ediyorsa, yaşamının sana getirilerine de aynı gözle bakmalısın.

Aşk, sevgili sana yaşamında gelebilecek en güzel hediyelerden birisi. Buraya kadar tamam ama aşk ve sevgilinin olmaması seni mutsuzluğa itecek bir neden olamaz, olmamalı da. Olması seni daha çok mutlu etmeli, ama hayatında aşk yoksa sevgilin yoksa mutsuz olmamalısın.

Sevgili ve aşk yaşamında her zaman karşına çıkmaz, kimi zaman yaşamında bir kez çıkar, bulduğunu düşünürsün, evlenir ve ölünceye kadar aşkını yaşamaya devam edersin. Kimi zamansa bulduğunu zannedersin ama zamanla bakarsın ki yanılmışsın.

İşte yalnızlık, yalnız kalma, insanlardan kaçma ve içine kapanma genelde bu gibi durumlarda ortaya çıkar. Çok güvendiğin, sevdiğin, sevildiğini düşündüğün ilişkilerde yaşadığın acı sonlardan.

Ancak bu gerçekten acı bir son mudur?

Öncelikle, içine kapanıp insanlardan kaçarak kimi cezalandırıyorsun? Senin kendine yaptığın eziyeti sana yapma hakkını veren kim? İçindeki çocuğu cezalandırmak seni ne ölçüde mutlu edecek?

Yaşamın içinde her şey var, mutluluk, mutsuzluk, dingin yaşamlar. Sen yaşamaktan vaz geçersen, kimse senin için üzülmez, seni ayakta tutabilecek tek bir kişi var, o da kendin. Sen içine kapanarak kimseye ceza vermiyorsun, sadece kendini yaşamadan alabileceğin keyiflerden mahrum bırakıyorsun, hem de ne için, senin değerini bilmeyen birkaç kişi yüzünden mi? Sen üzüldüğünde, etrafından, çevrenden, arkadaşlarından, ailenden koptuğunda, seni üzen kişinin umurunda mı bu? O bir başka hayata çoktan adımını attı, kendini eğlendiriyor, belki tekrar aşık bile oldu.

İçine kapanmayı ve insanlardan kaçmayı asla yapmayın, tam tersi insanların içine girin, hata yapın, hatalar da sizin, unutmayın ki her hata bir derstir, bir tecrübedir. Yeter ki aynı hataları tekrarlamayın.

Ben insanların güzellikleri görmesi tarafındayım, olumsuzlukları değil, olumlu taraflarını görmeliyiz. Yaşamın içinde birçok insanla karşılaşıyoruz ve karşılaşacağız da, bunların içinde çok sevdiklerimiz de olacak, nefret ettiklerimiz de. Ancak yaşamı nasıl yaşamak istediğimize biz karar veriyoruz, nefreti de sevgiyi de kontrol edebildikten ve dengeleyebildikten sonra mutsuz olmayı gerektirecek hiçbir şeyimiz olmadığını görebiliriz.

Mutsuz olmak çok kolay, inanın, çok kolay. Önemli olan yaşamımızda ki pozitif enerjileri yan yana getirip, keyifli anlar yaşamak ve yaşatmak daha zor. Zoru tercih edin, kendinizi mutsuz edebilecek her şeyden uzak durmaya çalışın ve en önemlisi kendinizle konuşun, içinizle, kalbinizle. O zaman göreceksiniz ki, kalbiniz asla sizin mutsuz olmanızı istemiyor, hiçbir şey için. Onu mutlu edebilecek tek kişi sizsiniz.

Mutlu anlarınızın çoğalması dileğimle………

Sevgiler,