Canım Annem ve Dünya Engelliler Günü

Babamı 21 Haziran 2012 senesinde kaybettik.

Bir sene sonra Haziran ayına doğru gelirken annem beni aradı.

Haluk dedi, babanın birinci senesi geliyor, ben mevlit falan okutmak istemiyorum, aklıma başka bir şey geldi dedi.

Hayırdır Annecim dedim, ne geldi aklına.

Sen dedi – o zamanlar Medikal sektördeyim – bilirsin, ben ihtiyacı olan çocuklara tekerlekli sandalye almak istiyorum. Sen hem araştır fiyatlarını, hem de nereye, kimlere verebiliriz, alıp verelim.

Canım annemin sadece babamdan kalan emekli maaşı dışında bir geliri de yok, kaç tane düşünüyorsun annecim dedim, çok alamam işte, sen 1.000 TL ye kaç tane olursa bak, ona göre hazırlık yapalım.

Anımsayan arkadaşlarım olacak, ben de bunu Facebook’tan duyurdum, hani bildiğiniz bir dernek, kişi veya kurum varsa haberimiz olsun diye. Ben kendim de araştırmaya başladım.

Sonunda annemin o kısıtlı bütçesiyle 6 tane pırıl pırıl tekerlekli sandalye aldık, Kartal Engelliler merkezini bulduk, kız kardeşimin eşi Abdullah ile birlikte aradık, geliyoruz dedik ve götürdük.

Tekerlekli sandalyeleri teslim ettik çıkacakken, Yönetim Kurulu Başkanının – adını anımsayamadım, çok tatlı bir kadın – bizimle görüşmek istediğini öğrendik.

Gittik, oturduk, sağ olsun çayımızı söyledi, sohbet ederken babamın eski Kadıköy Baş savcısı olduğunu öğrenince, yeni yaptırdıkları binada bir toplantı odasına babamın adını vermek istediler.

Memnuniyetimizi belirttik ve izin isteyerek ayrıldık.

Bugün Dünya Engelliler Günü, o gün Annem belki 6 çocuğa minicikte olsa bir hediye verdi, babamın adını ölümsüzleştirdi.

Annem bir seçim yaptı, mevlit yerine ki annem namazında niyazında bir kadındır, böyle bir yol seçti.

Canım Anneciğimle ne kadar gurur duysam azdır, böyle bir günde ben de bu hikayeyi sizler ile tekrar paylaşmak istedim.

Canım Anneciğim, seni çok seviyorum, seninle gurur duyuyorum. Allah sana uzun ömürler versin.