Bizlerin kadınları

Bugünün Anne ve Babalarını bilemem.
Ama benim bildiğim bir şey var.

Çocukken annemden çok az da olsa sopa yemişliğim vardır.
Ama öyle hani canını acıtma anlamında değil, ders verme niteliğinde,
Ha ders alır mıydık, hayır tabii :))

Bunlar çocukken yaşadıklarımız,
Ama benim ASLA unutamadığım bir şey var.

Ergenlik zamanları, 18 19 lu yaşlar,
İsyankarlık da var hafif.

Bir gün Annemle bir diyalog,
Ne dediysem, annemin ağlaması ve bana küsmesi.
Hayatımda belki de ilk defa annemi ağlarken görmüştüm,
Ve buna ben neden olmuştum.

O kadar üzüldüm ki anlatamam size,
Ben bunu nasıl yaptım, nasıl kırdım annemi diye.
İnanın o gün kendi kendime söz verdim,
Bir daha annemi incitmeyi bırak, onunla konuşurken sesimi bile yükseltmeyeceğim dedim.

O günden sonra canım annemi bir daha hiç ama hiç incitmedim,
Onu bir daha kendime hiç küstürtmedim.

Biz Annemizi, Eşimizi, Sevgilimizi, Kadın arkadaşlarımızı böyle seven insanlarız.
Kavga ederiz, küseriz, bağrışırız
Ama ASLA ve ASLA kadına el kaldırmayız.

Bizler böyle büyütüldük…
Geçen bir arkadaşıma yorum da yazmıştım.

Bizim zamanımızda EVLİLİK KUTSALLIĞI vardı,
Ne genç kızlar EVLİ erkeklere bakar,
Ne genç erkekler EVLİ kadınlara yanaşırdı.
O alyans, yüzük her neyse,
Bizim için kutsaldı.

Bir gün birisi çıkıp da,
30 40 sene sonra bu günleri anımsayıp,
Bu günlere özlem duyacaksınız dese,
İnanmazdım….